Europejska Federacja Franchisingu, EFF, została utworzona 23 września 1972r. Jej członkami są krajowe stowarzyszenia franchisingowe lub federacje franchisingowe z terenu Europy. EFF przyjmuje także członków stowarzyszonych, tj. stowarzyszenia franchisingowe lub federacje franchisingowe spoza Europy, a także inne osoby, które z racji wykonywanego zawodu są zainteresowane franchisingiem lub zaangażowane w działalność z nim związaną. Członkowie stowarzyszeni nie mają prawa głosu i nie mogą być funkcjonariuszami EFF. Cele EFF to, między innymi, prowadzenie bezstronnych i kompetentnych badań nad wszelkimi zagadnieniami związanymi z franchisingiem, koordynowanie działań jej członków, promowanie franchisingu, a w szczególności promowanie interesów jej członków. W ramach EFF działa także Komitet Prawny, w którego skład wchodzi po dwóch prawników z każdego krajowego stowarzyszenia lub federacji posiadających wysokie kwalifikacje w zagadnieniach związanych z franchisingiem.

EFF utworzyła ponadto Komitet Arbitrażowy Franchisingu będący do dyspozycji stron chcących przedstawić mu swoje spory do rozstrzygnięcia. Ewolucja i wciąż rosnące znaczenie franchisingu w gospodarce Wspólnot Europejskich, jak również Rozporządzenie Wspólnot Europejskich w Sprawie Wyłączenia Grupowego dla umów franczyzowych, które weszło w życie w dniu 1 lutego 1989 roku, spowodowały, że EFF postanowiła zaktualizować jej dotychczasowy Kodeks Etyczny.Niniejszy Kodeks Etyczny jest produktem końcowym prac prowadzonych przez Europejską Federację Franchisingu oraz jej członków, tj. stowarzyszenia z Austrii, Belgii, Danii, Niemiec, Francji, Włoch, Holandii, Portugalii i Wielkiej Brytanii, we współpracy z Komisją Wspólnoty Europejskiej. Zastępuje on poprzedni Europejski Kodeks Etyczny oraz wszystkie krajowe i regionalne Kodeksy istniejące dotychczas w Europie. [1] Przystępując do EFF jej członkowie przyjmują do wiadomoci Europejski Kodeks Etyczny i zobowiązują się w pełni stosować do jego postanowień. Jednakże jest oczywistym, że ustawodawstwa krajowe mogą wprowadzać do niego inne klauzule lub postanowienia, a EFF nie będzie się temu sprzeciwiała, o ile te klauzule lub postanowienia nie będą sprzeczne z Kodeksem, nie będą pozbawiały go mocy wiążącej i będą dołączane do Kodeksu jako oddzielny dokument. Wstępując do EFF jej członkowie podejmują się nałożyć na swoich własnych członków obowiązek przestrzegania i stosowania postanowień niniejszego Kodeksu Etycznego Franchisingu.
Europejski Kodeks Etyczny Franchisingu

I. DEFINICJA FRANCHISINGU

Franchising to system sprzedaży towarów, usług lub technologii, który jest oparty na cisłej i ciągłej współpracy pomiędzy prawnie i finansowo odrębnymi i niezależnymi przedsiębiorstwami, Franczyzodawcą i jego Indywidualnymi Franczyzobiorcami. Istota tego systemu polega na tym, że Franczyzodawca nadaje swoim Poszczególnym Franczyzobiorcom prawo oraz nakłada na nich obowiązek prowadzenia działalności zgodnie z jego koncepcją. W ramach i na okres sporządzonej na piśmie umowy franczyzowej oraz w zamian za bezpośrednie lub pośrednie świadczenia finansowe uprawnienie to upoważnia Indywidualnego Franczyzobiorcę do korzystania z nazwy handlowej Franczyzodawcy, jego znaku towarowego lub usługowego, know – how, metod prowadzenia działalności gospodarczej, wiedzy technicznej, systemu postępowania i innych praw własności intelektualnej lub przemysłowej, a także do korzystania ze stałej pomocy handlowej i technicznej Franczyzodawcy.

• „know-how” oznacza pakiet nieopatentowanych, praktycznych informacji wynikających z doświadczenia i prób przeprowadzonych przez Franczyzodawcę, które to informacje są poufne, istotne i zidentyfikowane.
• „poufne” oznacza, że know-how, jako całość lub w precyzyjnej konfiguracji powiązanych ze sobą elementów, nie jest ogólnie znane lub łatwo dostępne; nie należy jednak tego terminu rozumieć zbyt wąsko, tj. w ten sposób, że każdy pojedynczy element składowy know-how powinien być całkowicie nieznany lub niemożliwy do uzyskania w sposób inny niż dzięki działalności gospodarczej prowadzonej przez Franczyzodawcę;
• „istotne” oznacza, że know-how obejmuje informacje, które są istotne dla sprzedaży towarów lub świadczenia usług użytkownikom końcowym, a w szczególności dla prezentacji towarów, przetwarzania ich w związku ze świadczeniem usług, dla metod obsługi klientów oraz dla administracji i zarządzania finansami; know-how musi być użyteczne dla Franczyzobiorcy dzięki stworzeniu mu, w dacie zawarcia umowy, możliwości zwiększenia jego konkurencyjności, w szczególności poprzez poprawienie jego efektywności lub ułatwienie mu wejścia na nowy rynek.
• „zidentyfikowane” oznacza, że know-how musi być opisane w wystarczająco wyczerpujący sposób by umożliwić weryfikację czy spełnia ono kryteria poufności i istotności; opis know-how może być umieszczony w umowie franczyzowej, w odrębnym dokumencie albo zapisany w jakiejkolwiek innej właściwej formie.

II. ZASADY PRZEWODNIE

1. Franczyzodawca jest inicjatorem sieci franchisingowej, składającej się z niego samego oraz jego Indywidualnych Franczyzobiorców, dla których jest on opiekunem w długoterminowej perspektywie.

2. Obowiązki Franczyzodawcy: Franczyzodawca powinien:

• przed rozpoczęciem budowy sieci franchisingowej prowadzić, przez pewien okres czasu i odnosząc sukces, działalność przynajmniej w jednej placówce;
• być właścicielem lub mieć tytuł prawny do korzystania z nazwy handlowej swojej sieci, znaku towarowego lub innych wyróżniających ją oznaczeń;
• zapewnić Indywidualnemu Franczyzobiorcy szkolenie wstępne oraz dalsze wsparcie handlowe i techniczne przez cały czas obowiązywania umowy.

3. Obowiązki Indywidualnego Franczyzobiorcy:

Indywidualny Franczyzobiorca powinien:

• dokładać swych najlepszych starań w celu rozwijania działalności franchisingowej oraz w celu utrzymywania jednolitego wizerunku i reputacji sieci franchisingowej;
• udostępniać Franczyzodawcy dające się zweryfikować dane operacyjne w celu ułatwienia mu określenia stopnia rozwoju działalności Indywidualnego Franczyzobiorcy, a także dostarczać Franczyzodawcy sprawozdania finansowe niezbędne dla efektywnego zarządzania siecią franchisingową; ponadto na prośbę Franczyzodawcy umożliwić, w odpowiednim czasie, Franczyzodawcy i jego przedstawicielom dostęp do swoich pomieszczeń i swojej dokumentacji;
• zarówno w trakcie obowiązywania umowy, jak i po jej wygaśnięciu nie ujawniać osobom trzecim know-how udostępnionego mu przez Franczyzodawcę.

4. Niezmienne obowiązki obydwu stron:

• We wzajemnych stosunkach strony powinny postępować uczciwie. Franczyzodawca poinformuje na piśmie Indywidualnego Franczyzobiorcę o naruszeniu przez niego któregokolwiek z postanowień umowy oraz, gdy będzie to właciwe, wyznaczy mu odpowiedni termin na usunięcie tego naruszenia.
• Strony będą rozwiązywać skargi i spory w dobrej wierze poprzez bezpośrednie rozmowy i negocjacje prowadzone w duchu życzliwości i uczciwości.

III. REKRUTACJA, OGŁOSZENIA I UJAWNIANIE

1. Ogłoszenia w sprawie rekrutacji Indywidualnych Franczyzobiorców powinny być pozbawione jakichkolwiek niejasności i wprowadzających w błąd deklaracji;

2. Wszelkie publicznie dostępne materiały dotyczące rekrutacji, materiały reklamowe i ogłoszenia zawierające bezpośrednie lub pośrednie odniesienia do możliwych do osiągnięcia w przyszłości rezultatów, liczb lub dochodów, których mogą się spodziewać Indywidualni Franczyzobiorcy, powinny być obiektywne i nie mogą wprowadzać w błąd;

3. W celu umożliwienia przyszłym Indywidualnym Franczyzobiorcom uzyskania pełnej wiedzy przed podpisaniem przez nich jakichkolwiek wiążących dokumentów powinni oni, w odpowiednim czasie przed podpisaniem tych wiążących dokumentów, otrzymać egzemplarz aktualnego Kodeksu Etycznego, a także otrzymać na piśmie pełen i dokładny zestaw informacji istotnych dla stosunków franczyzowych;

4. Jeżeli Franczyzodawca wymaga od kandydata na Indywidualnego Franczyzobiorcę zawarcia umowy przedwstępnej, wówczas należy przestrzegać następujących zasad:

• przed podpisaniem jakiejkolwiek umowy przedwstępnej kandydat na Indywidualnego Franczyzobiorcę powinien otrzymać pisemną informację na temat celu zawarcia tej umowy i na temat ewentualnego wynagrodzenia, które miałby zapłacić Franczyzodawcy w celu pokrycia kosztów rzeczywiście poniesionych przez Franczyzodawcę w trakcie i w związku z okresem obowiązywania umowy przedwstępnej; w przypadku, gdy dochodzi do zawarcia umowy franczyzowej wynagrodzenie to powinno zostać zwrócone przez Franczyzodawcę lub zaliczone na poczet opłaty wstępnej, która ma być zapłacona przez Indywidualnego Franczyzobiorcę;
• umowa przedwstępna powinna precyzować okres jej obowiązywania oraz zawierać postanowienia określające sposób jej rozwiązania;[2]
• w celu ochrony swojego know-how i jednolitego wizerunku swojej firmy Franczyzodawca może wprowadzać do umowy zapisy dotyczące zakazu konkurencji lub klauzule dotyczące zachowania tajemnicy.

IV. WYSELEKCJONOWANIE INDYWIDUALNYCH FRANCZYZOBIORCÓW

Franczyzodawca powinien wybierać i akceptować jako Indywidualnych Franczyzobiorców tylko tych, którzy po przeprowadzeniu odpowiedniego procesu rekrutacyjnego zdają się posiadać podstawowe umiejętności, wykształcenie, cechy osobowościowe i środki finansowe wystarczające do prowadzenia działalności franchisingowej.

V. UMOWA FRANCZYZOWA

1. Umowa franczyzowa powinna być zgodna z prawem krajowym, prawem wspólnot europejskich oraz niniejszym Kodeksem Etycznym.

2. Umowa powinna odzwierciedlać interes członków sieci franchisingowej w ochronie praw własnoci przemysłowej i intelektualnej Franczyzodawcy oraz w utrzymywaniu jednolitego wizerunku i reputacji sieci franchisingowej. Wszelkie porozumienia i uzgodnienia dotyczące stosunków franchisingowych powinny być sporządzane w języku urzędowym kraju miejsca siedziby Indywidualnego Franczyzobiorcy lub przetłumaczone na ten język przez tłumacza przysięgłego. Podpisane umowy powinny być niezwłocznie przekazywane Indywidualnemu Franczyzobiorcy.

3. Umowa franczyzowa powinna precyzyjnie określać prawa i obowiązki stron oraz wszelkie inne istotne warunki współpracy.

4. Niezbędne minimum warunków umowy powinno być następujące:

• uprawnienia przyznane Franczyzodawcy;
• uprawnienia przyznane Indywidualnemu Franczyzobiorcy;
• towary lub usługi, które mają być dostarczane Indywidualnemu Franczyzobiorcy;
• obowiązki Franczyzodawcy;
• obowiązki Indywidualnego Franczyzobiorcy;
• warunki płatności przez Indywidualnego Franczyzobiorcę; okres obowiązywania umowy, który powinien być wystarczająco długi aby umożliwić Indywidualnym Franczyzobiorcom zamortyzowanie ich wstępnych inwestycji specyficznych dla franchisingu;
• warunki na jakich może dojść do przedłużenia umowy; warunki na jakich Indywidualny Franczyzobiorca może sprzedać lub przenieść tytuł prawny do działalności franchisingowej oraz ewentualne prawa pierwokupu Franczyzodawcy w tym zakresie;
• postanowienia dotyczące korzystania przez Indywidualnego Franczyzobiorcę ze znaków rozpoznawczych Franczyzodawcy, nazwy handlowej, znaku towarowego, znaku usługowego, oznaczenia sklepu, logo lub innych wyróżniających go oznaczeń;
• prawo Franczyzodawcy do adaptowania systemu franczyzowego do nowych lub zmienionych metod prowadzenia działalności;
• postanowienia dotyczące rozwiązania umowy; postanowienia regulujące kwestię zwrotu, w przypadku rozwiązania umowy franczyzowej, wszelkich środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych należących do Franczyzodawcy lub do innej osoby.

VI. KODEKS ETYCZNY, A UMOWA MASTER-FRANCHISINGU

Niniejszy Kodeks Etyczny należy stosować do relacji pomiędzy Franczyzodawcą oraz jego Indywidualnymi Franczyzobiorcami i w równym stopniu pomiędzy Master -Franczyzobiorcą a jego Indywidualnymi Franczyzobiorcami. Nie należy go stosować do relacji pomiędzy Franczyzodawcą a jego Master-Franczyzobiorcami.

[1] Europejski Kodeks Etyczny dla Franchisingu został uzgodniony przez członków Europejskiej Federacji Franchisingu w 1990 roku. [2] Przepis art. 389 kodeksu cywilnego przewiduje, że umowa przedwstępna powinna określać istotne postanowienia umowy przyrzeczonej (tzw. essentialia negotii) oraz termin, w ciągu którego ma być ona zawarta. Jednakże w polskim systemie prawnym umowa franczyzowa jest umową nienazwaną, co oznacza, że jej istotne postanowienia nie są objęte przepisami ustawy. Dlatego też w obecnie obowiązującym stanie prawnym definitywne określenie esentialia negotii umowy franczyzowej może nastręczać trudności.

/Źródło: www.franchising.info.pl